Tak trudno trwać

                                               Tak trudno mi teraz trwać,
                                               Uśmiech na twarzy nosić.
                                               Lękać się, ciągle się bać?
                                               O chwilę spokoju prosić?

                        Róże już pachnieć przestały;
                        Płatkami ziemię ścielą.
                        Świerszcze zamilkły, grać nie chciały,
                        Zeschłe trawy się bielą.

Wiatr smutkiem zawodzi
W konarach drzew, w powiędłych liściach.
Nieme słońce za lasem zachodzi.
Choć trwa lato, jest jakaś cisza.


                                                                                           Miodna pszczoła przyleciała
               Szukając nektaru w kwiecie.
               Zawiedziona odleciała
               Dalej szukając w bezkresnym świecie.

            Smutek w sercu głęboko zagościł.
            Dziwna niemoc mną owładnęła.
            Czy znajdę w sobie dość sił
            By dniu jutrzejszemu stawić czoła?


Sądów, 25.06.2017 r.

Nie śnię o Tobie

               Sny już dawno uleciały,
               Noc ciemną się stała.
               Gwiazdy śpiewać przestały,
               Pamięć jednak pozostała.

Przez dni, tygodnie, miesiące,
Czas w lata wydłużając,
Biło serce cierpiące
Na Ciebie czekając.

Jesteś gdzieś tu, albo tam, daleko.
Nasze drogi mijają się stale.
Już nie tęsknię, nie czekam,
Nie śnię o Tobie wcale!

Nie..., ale zobaczyłem -
Serce na nowo zabiło -
Przecież o Tobie śniłem;
Wszystko powróciło!

              Mimo upływu lat
              Nadal jesteś piękna.
              Zmieniłem się ja, zmienił się świat -
              Pozostała pustka wielka.

                                     I choć jesteś na ręki wyciągnięcie,
                                     Prawie zapach nadal czuję Twój,
                                     Twój dotyk, ręki muśnięcie -
                                     Jednak nigdy nie będę Twój.

                                                                 Bądź zatem tam, obok, tuż,
                                                                 Żyj życiem swoim, beze mnie,
                                                                 I choć nie odezwę się już -
                                                                 Ty pozostaniesz we mnie.
Sądów, 16.05.2017 r,            

I śniłem...

Gdy deszcz po liściach spływał jak łzy,
A mgła otaczała bukowy las,
Nagle pojawiłaś się ty
W smutny, jesienny czas.  

           Przemoknięta łzami dżdżu jesiennego,
           Lecz z twarzą uśmiechniętą i jasną.
           Zapragnąłem towarzystwa twojego,
           Zmieniającego jesień w chwilę radosną.

                             Potem gdy kazało mi serce
                             Odnaleźć cię w lesie zielonym,
                             Byłem w wielkiej rozterce,
                             Czy będę przyjacielem twoim?

                                                          I potem wielokroć cię w lesie szukałem,
                                                          By zobaczyć twe niebieskie oczy.
                                                          Rozmawiać bez przerwy z tobą chciałem
                                                          I śniłem przez wiele nocy.

                                Później dotyku pragnąłem twego,
                                Byś była na zawsze, tuż obok.
                                Nie zaznałem jednak tego -
                                Poszliśmy inną drogą.

Ty tam i las pozostał
I myśli tam i pragnienie.
Tylko obraz marzeń został
Niczym mgła otaczająca las wspomnieniem.



Sądów, 10.05.2017 r.

A w sercu żal...

Ciepłe słońca spojrzenie,
Cudowny ptaków śpiew.
Motyli fruwanie, kwiatków drżenie,
A w sercu żal...

Obłoki płyną po niebie
Maskując jastrzębia cień.
Mgła opadła na ziemię,
A w sercu żal...

Wiosna wybuchła kwieciem,
Zapachów tysiącem i barw.
Zastanawiam się nad swym życiem,
Bo w sercu ciągle żal...


Dlaczego tej wiosny tak mało?    
I nie wiele więcej lata?
Co z mym życiem się stało,
Że w sercu pozostał żal..?            

Wiosnę zawsze mieć chciałem.
Cieszyć się światłem lata.
Nagle sam pozostałem
W bezmiarze świata...

Sądów, 09.04.2017 r.

Nowy dzień

Tak trudno rano wstać,

Dniu czoła stawić.

Zebrać myśli aby trwać,

Koszmary pozostawić.

                  Niemoc wielka dopada.

                  Zabiera chęć do życia.

                  Obezwładnia aż upada

                  Chęć trwania, bycia.

Bezlistne konary drzew

Błękit nieba zmieniają w szarość.

Zamilkł nawet ptasi śpiew

Resztę nadziei zabierając.

                      Długie cienie otaczają

                      Łapiąc zewsząd, z każdej strony.

                      Resztę myśli pożerają -

                      Dzień ten znowu odmieniony.

                           Czy już nigdy nie nastanie

                           Sfera słońca i uśmiechu?

                           Błędna myśl pozostanie

                                                                    Już na zawsze przy człowieku?

 Myśl niczym kruk czarna

Strzępami piór wypełnia głowę.

Przyszłość jaka? Przyszłość marna,

Nie gotowa na nowe.

Sądów, 06.12.2015 r.

Liść

Opadł liść!
Takiego cóż?
Minął mój dzień.
Nie ważne to już!

                       Zabłysło słońce
                       I szybko się skryło.
                       Zadrwiło niechcący -
                       To nic nie było.

         Co było zatem
         Tak niezwykłego,
         Że zmieniło raptem
         Sens życia mego?

                                  Szczęścia szukanie?
                                  Bycia kochanym?
                                  Trwanie, czekanie
                                  Za czymś nieznanym?

                                                      Życie minęło
                                                      Jak pora roku.
                                                      Nadzieją musnęło,
                                                      Zostawiło w mroku.

Sądów, 10.11.2015 r.

Jesiennie

Modrzew wyrósł wysoko -

Nad sosną i dębem góruje.

Na akację i klon ma oko,

Z brzozą rozgaworuje.

                     Wiatr szumiąc liśćmi

                     Dębu okazałego,

                     Poplątał też myśli

                     Ze świata mojego.

                                                      Chciał tajemną mgłę

                                                      W poranną rosę zamienić.

                                                      Niczym perły, niczym łzę

                                                      Słońcem opromienić.

                               Rozgaworu szept czy szelest

                               Porwał sobą pędząc w las.

                               Nie zdało się to na wiele,

                               Bo błysk słońca szybko zgasł.

Modrzew z brzozą nadal szumią.

Przysłuchuje się im las.

Chociaż pragną to nie umią

Zmienić pory, ani czas.

Sądów, 20.09.2015 r.